Tak wile dzieje sie u mnie, tak wiele.......... a ja brnę. Nie wiem czy dobrze, czy źle ale idę tą ścieżką bo........ bo chcę, bo oddycham. Płuca wypełniły się powietrzem, nie są ściśnięte, nie jestem na bezdechu. Co będzie ? co dalej ? nie wiem. Pewnie niedługo opiszę to wszystko, albo przytulicie, albo dacie kopniaka, albo przemilczycie........albo coś tam.
Hmmm.. Chyba prawdziwą sztuka w przyjaźni jest pozwalać żyć. Stać z boku zawsze w gotowości, ale nie negować podjętych decyzji. Dać się przewracać lub unosić ponad chmury. I trwać. Ciągle trwac. Dobrze że oddychasz.
OdpowiedzUsuńi tego nie wie nikt, tylko nie zapomnij, że to Twoja ścieżka i tylko Ty decydujesz czy idziesz dalej, czy ją zmieniasz, czy może lepiej odpocząć... a muzycznie mi się jakoś tak... https://www.youtube.com/watch?v=0571n4Xmvis
OdpowiedzUsuńPiekne sza
OdpowiedzUsuńA ja tam zawsze będę obok.
OdpowiedzUsuńJa osobiście przyglądam się z wielkim zainteresowaniem. I sam nie wiem kto bardziej, ty czy ja, ciekawy jest gdzie i jak to wszystko się potoczy. I porównuję nasze doświadczenia i analizuję przeżycia i szukam ukojenia dla naszych poranionych serc.
OdpowiedzUsuńPrzytulam.
Dobrze Bialutka to ujęła.. Pozwolić Ci żyć... Tylko boję się że jeśli źle wybierzesz, to takie życie może Cię w końcu zabić :( czy aby na pewno dasz radę?
OdpowiedzUsuń