Juz po północy. Przeżyłam. Jestem zmęczona ale dałam radę. Uśmiech przyklejony do twarzy, zapewnienia, że wszystko ok. Dopiero gdy drzwi po rodzince sie zamkneły mogłam rozluźnić zesztywniałą twarz. Brakowało ? jak cholera. Zadzwonił wcześniej z życzeniami, życzył spokojnych świat. Cóż wie, ze radosne nie będą. Tak mało ostatnio mam powodów do radości. Jeszcze niedawno miałam, ale widocznie limit na szczeście wyczerpałam. Jak to Elizka powiedziała ? wymalujemy sobie Zuzki kredkami. My dwie, porzucone po kilkunastu latach. dwa złamane serca. Zranione ale....obie wciąż kochające. Doskonale sie rozumiemy, wiemy co druga czuje nawet jak milczymy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz